Volgens Marko zou deze wandeling op La Gomera naar La Palmita niet zo zwaar zijn als de eerste. Later zou blijken dat, dat niet helemaal het geval was.
We bekeken de berg maar zagen geen pad liggen. Het was steil met veel rotsen. We liepen langzaam in de brandende zon naar boven ons ervan te overtuigen dat we dit toch echt voor de lol deden. Na aan paar uur kwamen we boven en hadden een prachtig uitzicht over Agulo en de zee bij La Gomera.
Net boven het stuwmeer vonden we een schaduwplekje waar we lekker hebben geluncht. Onze tocht ging eigenlijk naar het bezoekerscentrum van het nationaal park op La Gomera, maar daar zijn we die dag niet geweest. De dag erna bleek dat we er pal voor hadden gestaan.
De tocht ging verder over een soort maanlandschap. Het was heel grappig en heel raar om te zien. Het liep heel luchtig en het was er erg stoffig. Het jammere was dat het er erg mistig was en het dus niet mogelijk was om er fotos van te maken.
De afdaling verliep makkelijk over een breed pad. Het was waarschijnlijk de oude paard en wagen weg.
Toen we bij Agulo aankwamen begon het al donker te worden. Het laatste stuk was over een asfalt weg terug naar Hermigua. Thuis waar het biertje wachtte.